ROZDZIAŁ I

Każdy krok wprawiał go w gwałtowny zawrót głowy. W uszach bębniły mu nachalne dźwięki rozmów, kroków i widowni, która znajdowała się przed sceną. Próbował oddychać głęboko, ale nawet to sprawiało mu trudność. Co chwilę spoglądając na zegarek oczekiwał wywołania na scenie jego zespołu. Przez sekundę zastanawiał się, czy to dobry pomysł, czy to dziś powinien wystąpić. Już od rana nie czuł się dobrze, więc miał co do tego wątpliwości, którymi z nikim się nie podzielił. Nagle podszedł do niego jego przyjaciel, jeden z członków zespołu.

• Zaraz wchodzimy, chodź już.

Luis nie chcąc wzbudzić żadnych podejrzeć energicznie wstał przy czym się zachwiał.

• Wszystko z tobą w porządku? - zapytał go Josh, który stał przy nim.
• Wszystko jest okej, potknąłem się. - uśmiechnął się i wyminął przyjaciela wchodząc jako pierwszy na scenę.

Machnął wesoło ręką do widowni na co publiczność zareagowała entuzjastycznymi okrzykami.

Usłyszał pierwsze dźwięki gitary elektrycznej będące dla niego znakiem rozpoczęcia koncertu.

Przebrnął przez pierwsze kilka wersów i nagle zobaczył przed oczyma obezwładniającą ciemność.

Zbudził się nie otwierając oczu. Miał pewność, że nie znajduje się w swoim łóżku. Wreszcie zebrał w sobie dość sił, żeby podnieść ciężkie powieki. Powoli się rozejrzał po pomieszczeniu, w którym się znajdował. Szpitalny pokój niczym nie wyróżniający się od innych. W powietrzu unosił się charakterystyczny zapach szpitalny. Spojrzał na swoją półkę, która stała obok wysokiego łóżka. Leżały tam dwa plastikowe kubki po kawie i gazeta. Usłyszał skrzypiące drzwi, odwrócił się w ich stronę i ujrzał od tyłu wysokiego blondyna, rozpoznał w nim swojego przyjaciela Josha. Drzwi automatycznie się za nim zamknęły. Zamyślony z kubkiem, z którego unosiła się para podniósł wzrok na łóżko i od razu roześmiał się widząc wlepione w siebie brązowe oczy swojego najlepszego przyjaciela. Niewiele myśląc odstawił kubek na półkę i pobiegł po pielęgniarkę, która za chwilę zjawiła się z nim w pokoju.

• Jak się czujesz? - Josh zapytał siadając obok niego – Mogę mu dać kawy? - Zapytał pielęgniarki, która zmieniała Luis`owi kroplówkę. Odwróciła się w jego stronę rumieniąc się z powodu jego uśmiechu zaprzeczyła.
• Przykro mi, ale to niemożliwe.
• A jak ładnie poproszę?
• Naprawdę mi przykro. Pacjent po przebudzeniu ze śpiączki nic nie może zażywać przez pierwszą godzinę. - powiedziała zakłopotana wychodząc z sali.
• Jakiej śpiączce? - zapytał zdezorientowany Luis.
• Przez dwa dni leżałeś jak księżniczka na ziarnku grochu – zaśmiał się.
• Naprawdę cię to bawi?
• Nie, nie.. przepraszam. - próbuje rozładować napięcie – wybacz za moje zachowanie, ale tak się cieszę, że nic ci nie jest. - uśmiechnął się wpatrując się w niego ze skupieniem swoimi błękitnymi oczyma.
• Co ja tu w ogóle robię?
• Zemdlałeś na scenie. Na szczęście pogotowie szybko przyjechało i cię zabrało do dobrego szpitala. 300 kilometrów od miejsca gdzie mieliśmy koncert.

Zszokowany Luis spojrzał na niego i wreszcie się uśmiechnął.

• Byłeś tu przez cały czas?
• Nie skąd.. - Josh sarkastycznie odpowiedział – Przyjaciela się w potrzebie nie zostawia..